Dik Hout - Plein 1944

Plein 1944 is naast het lelijkste plein van Nederland – want dat blijft het, met de verstorende hoge nieuwbouw die het centrum verminkt – nu ook nog eens verworden tot het beroerdste plein van Nederland. Steen en been wordt er geklaagd over het ellendige plaveisel van Belgisch gres met scherpe ongelijkmatigheden van soms meerdere centimeters. Daarmee vergeleken is een bestrating met kinderkopjes een biljartlaken, omdat de oneffenheden daarvan voorspelbaar zijn.

Nogmaals herinneren we ons de groene grasmat van kunstenaar Jac. Splinter die er eerst lag. Plein 1944 was daarmee een groen ontmoetingsplein, waar vaak meer mensen vertoefden dan het op loopafstand gelegen Kronenburgerpark. Uniek in Nederland en een trendvoorbeeld noemde binnenstadsdeskundige Edwin van der Wiel het. Nu is Plein 1944 niet meer dan een passantenplein, met enkele sullige bankjes waarop stadsbezoekers even kunnen plaatsnemen om vervolgens schielijk verder te gaan.

Van meet af aan werd kritiek op het erbarmelijke natuursteen afgewimpeld met dat het een kwestie van wennen is en eerst maar eens afgewacht moest worden tot het geheel klaar was. Maar het beroerde grijze plaveisel went niet en maakt het plein ook nog eens somber. Maar wacht eens, grijs? De misleidende artist impression die indertijd liet zien hoe fraai het plein ging worden (zie De Nijmeegse Stadskant van februari/maart 2010) toont een warme, terracotta-achtige bestrating als beoogde opzet. Die stenen lijken verdacht veel op die welke liggen tegenover de bioscoop Carolus. Deze geven de contouren aan van de zogeheten verloren toren waarop tijdens graafwerkzaamheden onverwachts werd gestuit. Opvallend daarbij is dat die roodkleurige stenen normaal zijn te belopen.

Het heeft er alle schijn van dat bij de aanleg van Plein 1944 een verwisseling heeft plaatsgevonden van steensoorten. Met de vlakke stenen die nu de contouren van de verloren toren aangeven, had afgaande op het propagandaplaatje vermoedelijk het gehele plein moeten worden bestraat. Indertijd werd gezegd dat de oplevering van Plein 1944 zo lang duurde omdat er een vergissing was gemaakt met het benodigde aantal stenen en de leverancier niet zo snel zo'n grote extra bestelling van die hobbelige stenen kon leveren. Maar die vergissing zat dus wellicht in een verwisseling van steensoorten.

Het stadsbestuur zit nu opnieuw om de tafel met ING-vastgoed voor een beter beloopbaar plein. De projectontwikkelaar wil zich er goedkoop van afmaken met vlakke loopstroken langs de winkels. Dat is natuurlijk helemaal geen porem. ING moet gewoon nakomen wat ze indertijd presenteerde: terracottakleurige stenen over het gehele plein, een excellente proefstrook ligt er al.