Pleintje 1944

[ fotovisie ]
geïllustreerde column

Plein 1944 is eindelijk verherbestraat. Héél Plein 1944? Nee, slechts alleen het middengedeelte. Terwijl Plein 1944 toch echt wel groter is dan het nieuwe plaveisel suggereert.

De straataanduidingen markeren ondubbelzinnig dat Plein 1944 het gebied beslaat tussen enerzijds de hoeken met de Broerstraat en anderzijds de hoeken met de Houtstraat en de Doddendaal. De bushaltes liggen bijvoorbeeld op Plein 1944, niet ernaast.

Een regelrechte misser is dat de verbindingen van Plein 1944 met de Broerstraat als stukken niemandsland erbij liggen, zie de bovenste foto’s waarop is te zien dat de nieuwe bestrating daar ineens ophoudt. Door de lelijke straatstenen zoals die in het centrum doorgaans zijn aan te treffen bij de achterafstraatjes, wekken deze veel belopen delen de indruk van een verwaarloosd overgangsgebied dat nu nergens bij hoort. Slechts de afwateringsgootjes die identiek zijn aan die van het plein duiden op een samenhang met het sinds dit jaar definitief opgeleverde gebied.

In de richting van de bushaltes houden de lichtgetinte stenen weer plotsklaps op bij de voorgevel van de als St. Hubertus aangeduide hoogbouw, zie de onderste twee foto’s. Tegenover filmtheater Carolus lopen de terracottakleurige stenen die de contouren van de zogeheten verloren toren aangeven nog even door, maar dan omsloten door detonerende straatstenen. Alsof Plein 1944 aan de westkant ophoudt bij de voorkant van de St. Hubertus-flat.

Dat Plein 1944 zich wil onderscheiden met afwijkende stenen terwijl de Nijmeegse winkelstraten netjes harmonieus tot een eenheid zijn bestraat met fraai plaveisel, is tot daaraantoe. Maar dat projectontwikkelaar ING Real Estate in samenwerking met Soeters van Eldonk Ponec architecten en landschapsarchitect Buro Lubbers rond het vernieuwde plein op goedkope wijze ontsierende rafelranden creëerde met een armoedige uitstraling voor de stad, is ronduit benedenmaats.