Nieuwe cd Fruit of the Original Sin klinkt inktzwart

De Nijmeegse rockband Fruit of the Original Sin brengt na vijf jaar zijn tweede plaat genaamd The Black Lodge uit. Wat direct opvalt, is het donkere en nogal boze geluid. De directheid, kilheid en opgefoktheid zijn niet besteed aan tere zieltjes en liefhebbers van zomerse zwijmelmuziek.

foto: Marcus Brammertz

Zwijmelen zit er niet in dus, maar meeschreeuwen des te meer. De opvolger van Beneath the surface kent tien nummers die de gemiddelde muziekliefhebber wellicht te verbeten in de oren klinken. Maar degenen met Nine Inch Nails of Ministry in hun kast spitsen juist hun oren. Want het moet gezegd: gitarist-zanger Freek Philippi heeft voor deze cd zijn heil vooral in elektronische invloeden gezocht. Echte drums vermengd met drumritmes uit de pc, klanktapijten gemaakt met keyboards en felle gitaarlijnen; dat zijn de hoofdingrediënten die op The Black Lodge de boventoon voeren. De boze, gekwelde en venijnige zang van Philippi erbovenop zorgt voor een unheimische sfeer, die soms ook doet denken aan het zwaarste werk van die andere grote band met keyboards en synthesizers, Depeche Mode. Een groot compliment voor een band die koud twee platen heeft uitgebracht.

Datzelfde compliment geldt ook voor de productie. Die is glashelder, open en kent een gelaagdheid die de muzikaliteit van de band ten volle laat horen. Men heeft hoorbaar de tijd genomen om de plaat op te nemen en te mixen. Geen broddel- of haastwerk, verre van dat.

Vanaf openingssalvo Kali tot afsluiter Solace is het meerijden in de achtbaan die Fruit of the Original Sin met deze plaat heeft gemaakt.

Turn Around, een andere knaller, laat goed horen dat de band muzikaal schatplichtig is aan de elektronica uit de jaren negentig, al geven de heren er een goed gelukte hedendaagse twist aan. The Prodigy zou dit nummer beslist op zijn setlist plaatsen, zo gemeen en tegelijk dansbaar klinkt dit ritmisch erg sterke nummer. Het tempo ligt over het algemeen hoog. Ballads of gevoelig werk, daar heeft de band kennelijk een broertje dood aan.

Afsluiter Solace kent een wat rustiger tempo, maar de tekst over pain and lies is ronduit gitzwart. I feel so alone, klinkt het kwaad en verbitterd uit de mond van Philippi. Het leven juicht hem blijkbaar niet toe, maar het levert wel heftige, mooie rock op. Om flink de vuist te ballen en de headbang in te zetten. The Black Lodge is een fraai vervolg op het debuut en doet verlangen naar nog meer moois van deze Nijmeegse rasmuzikanten.

Meer informatie: theblacklodge.fruitoftheoriginalsin.com