[ fotovisie ]

Gunst, wat zijn dat toch voor rare witte tegels met iets roodkleurigs erop? In elk geval kun je er altijd handig je fiets bij kwijt, denkt wellicht menig centrumbezoeker van buiten Nijmegen, geheel onwetend over het weren van los geparkeerde fietsen uit de binnenstad.

In de Fotovisie van juli 2013 over Nijmeegse street art was te zien hoe een creatieve reiniger op de Karrengas de kreten ‘Kraak de stad’ en ‘Fuck kapitalisme’ door het wegspuiten van enkele letters olijk veranderde in ‘raak de stad’ en ‘Fuck talis’, zie foto links. Enkele maanden geleden verscheen daarbij een intrigerend plakkaat met een tekening van een rij verdwaasde varkens voor een slachtbank in de vorm van een guillotine, zie foto rechts. Op het voorste varken staat geschreven ‘Directie Talis’ en op het laatste ‘Singh talis’. Eronder staat de tekst: „Nieuwe locatie Talis aan Waalbandijk GROOT SUCCES!!” Onduidelijk is wat hiermee wordt bedoeld. Want de verhuizing van het hoofdkantoor van Talis naar

de Waalbandijk is juist ingegeven om minder geld kwijt te zijn aan kantoorkosten. Daarnaast geldt Talis – met 14.000 woningen in Nijmegen en Wijchen de grootste verhuurder in de regio – als een woningcorporatie die voorbeeldig de huurder centraal stelt door te zorgen voor betaalbare sociale huurwoningen. Om die reden verlaagt Talis bijvoorbeeld op 1 juli de huren tot een maximum van 618,24 euro per maand voor huurders met een jaarinkomen lager dan 34.000 euro, zodat mensen die recht hebben op huurtoeslag niet in de problemen komen. En of de duvel ermee speelt: net voor het versturen van dit nummer naar de drukker verdween dit merkwaardige plakkaat.

„Deze regen is hemelse wijn voor planten en bomen.” Geregeld onderbrak Oda le Noble, beter bekend als het tamboerijnvrouwtje, het rammelen met haar tamboerijn en de door haar geuite klanken voor spirituele ingevingen zoals deze, toen mensen haar haastig passeerden vanwege een overtrekkende bui.

Op donderdag 19 maart werd zij op 72-jarige leeftijd dood aangetroffen in haar afgetakelde huis in Heumen, een spartaans onderkomen zonder water, gas en elektriciteit, dat in de loop der jaren was verkrot door baldadigheden. De meeste tijd bracht zij echter door in het Nijmeegse centrum waar ze zich – weer of geen weer – sinds de zomer van 1995 manifesteerde als klankenzangeres, zoals ze zichzelf noemde. Gaandeweg vormde ze een markant onderdeel van het centrum en in 2008 werd ze zelfs opgenomen in een portrettenreeks met bekende Nijmegenaren.

Hoewel ze altijd gemakkelijk aanspreekbaar was voor een praatje met soms diepzinnige overpeinzingen, wilde ze zich alleen schriftelijk laten interviewen toen De Nijmeegse Stadskrant haar hiervoor benaderde. Opvallend was dat zij namen van veelschrijvende redactieleden kende. Het bleek dat

De Nijmeegse Stadskrant altijd haar speciale aandacht had. Omdat bij een schriftelijk interview de levendigheid ontbreekt, lag er het idee om een dag met haar mee te lopen en daar verslag van te doen. Dat behoort nu niet meer tot de mogelijkheden.

Twee dagen na haar overlijden ontstond op de hoek van de Molenstraat met Plein 1944, waar ze bijna dagelijks een poos stond, een herdenkingsplek met bloemen, kaarsen, teksten en een groot getekend portret op karton van kunstenaar Willem Scholten, zie foto links. Daar werd op zaterdagavond acht uur een afscheidsbijeenkomst gehouden waar via een oproep op Facebook tegen de honderd mensen op afkwamen.

Wonderbaarlijk bleef dit alles in alle drukte van het centrum keurig gerespecteerd, waarbij de bloemen regelmatig werden ververst. Na zo’n drie weken bleek alles ineens verplaatst naar de boom er schuin tegenover. Nog geen week later was daarvan amper nog wat over, zie foto rechts. Na Koningsdag verdwenen uiteindelijk ook deze laatste restanten. En zo vervaagt een fenomeen uit het straatbeeld, dat bijna twintig jaar onze stad verlevendigde met haar aanwezigheid.

De street art-kunstenaar die als naam het getal 103 voert, is vooral bekend van de overal aan te treffen stickers in de vorm van een pijl waarin een tegengestelde pijl is uitgesneden. Daarnaast maakt hij ook fraaie muurschilderingen zoals deze bijzondere in de Zichtstraat met een sierlijke uitloper naar een vogelhuisje, zie foto links. Het patroon met

de dubbele knoop is geïnspireerd op de graancirkel die 12 juli 1990 in de Engelse plaats Alton Barnes verscheen. Pal nabij, in de Landbouwstraat, maakte hij enkele saaie garagedeuren aantrekkelijker, zie bijvoorbeeld foto rechts. Voor meer werk van deze al jaren aan de weg timmerende Nijmegenaar zie facebook.com/103artist/.

Een witte afschermplaat op de Gruitberg heeft de uitwerking van een uitnodigend blanco tekenvel voor het aanbrengen van allerlei graffiti. Grappig is dat deze creatieve diarree keurig binnen het vlak blijft en de muur ongerept laat. Dat er het afgelopen jaar in Nijmegen weinig ontwikkeling is te bespeuren op het terrein van street art blijkt wel uit de kleine verschillen tussen de twee foto’s die met een tussenpoos van een jaar zijn genomen. Foto boven is van 1 april 2014 en foto onder is van 10 juni 2015.

foto's: Max van Wel

Ook kunstenaars van buiten Nijmegen manifesteren zich in onze stad met street art. Op het Kerkegasje bevindt zich, verscholen in de hoek met de Burchtstraat, een houten paneeltje met een fleurige abstracte beschildering, aangebracht door de Arnhemmer NaamLoozzz, zie foto boven.

Bekender zijn misschien de zogeheten throw-ups in de vorm van een gezicht, die Narcoze her en der plaatst. Zijn grootste was misschien wel die op de zijgevel van een flat aan de Molenweg op de hoek van de Daniëlsweg, zie foto onder. Daar moet op zijn minst een flinke ladder voor zijn aangesleept. Door de zilveren kleur schitterde de afbeelding zodra de zon erop scheen. Die was slechts een kort bestaan beschoren en is inmiddels verwijderd.